Nog twee dagen en wij vertrekken.
Terwijl ik met de wagen in de beginnende vrijdagsavond spits naar huis rij flitsen er verschillende vragen door mijn hoofd.
Wat zal ik missen onderweg, wat laat ik thuis achter?
Dit steeds maar drukker en gekker wordend verkeer zal ik zeker niet missen, dat laat ik met plezier achter.
De verkiezingstrijd, die naar ik vermoed, meer dan anders nog, heftiger en onverdraagzamer zal gevoerd worden kan ik nu aan mij voorbij laten gaan.
En de grote dikke krantenkoppen die mij, elke morgen opnieuw, doen huiveren als ze weer eens slecht nieuws brengen, die zal ik ook niet missen.
Eten, ga ik het lekker eten dat ik iedere dag op mijn bord krijg voorgeschoteld missen? Een beetje wel denk ik, maar anderzijds ben ik er ook van overtuigd dat er onderweg goed zal kunnen gegeten worden.
Mijn vrouwtje, mijn kinderen en mijn kleinkinderen, die zal ik wel missen maar het doel van deze tocht moet mij toch voldoende kracht geven om dit gemis te overwinnen. Ik heb ook geluk want ik kan hen zonder vrees achter laten, zij zijn sterke personen die gemakkelijk een maandje zonder mij verder kunnen.
Dus, als de weergoden ons wat goed gezind zijn, kan het een leuke tocht worden.
Ik beloof om zo dikwijls als het mogelijk is een berichtje op het blog te plaatsen en vanaf nu zal het thuisfront dit ook doen zodat wij op deze manier een open communicatie krijgen.
Tot weldra.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten