1é Dag.
Tof, machtig, confronterend, leuk ….. zullen we onze vrouwtjes dan toch missen?
Onze eerste twee ritten, richting Compostela, zullen op Belgische bodem gereden worden en op het einde van de tweede rit, in Orval, komen we uit op de route, Langs Oude Wegen, die we verder via ons “Route boek” zullen volgen naar Santiago.
Daarom zijn we verplicht om de twee eerste etappes zelf uit te stippelen, en om reeds tijdens de eerste ritten uitschuivers te vermijden hebben we enkele oefenen ritten ingelast.
We doen een kleine generale repetitie.
Guido en ik, hebben afgesproken aan de Wilfordkaai onder de brug van Temse.
Om tien voor acht plaats ik aan de kaaimuur mijn gepakte fiets en terwijl ik mij omdraai om de warmte van de eerste zonnestalen volledig op mij te laten inwerken voel ik mijn rechter voet weg glijden. Een hondendrol, de zool van mijn fietsschoen zit overvol hondenstront.
Is dit een goed of en slecht voorteken?
Ik wrik mijn schoen uit en zoek iets om de stinkende brei van tussen de zoolsporen uit te halen. Een hard stukje hout dat verloren tussen het gras ligt is mijn redding en met wat peuter en krab werk krijg ik mijn schoenzool terug in een aannemelijke staat.
Terwijl ik mijn voet nog enkele malen over het grasperk heen en weer beweeg, om de laatste restjes hondendrol te verwijderen, komt Guido de Wilfordkaai opgereden.
Een korte begroeting en een “is alles o.k.” en we vertrekken.
We hebben een route uitgestippeld via het knooppuntennetwerk tot aan de taalgrens,
en vlijtige jongens die we zijn fietsen we al snel naast de N16 richting Willebroek.
We volgen gedisciplineerd de genoteerde nummertjes van op het blad dat droog opgeborgen zit op de fietsentas aan mijn stuur. Tot, op het moment dat de te volgen nummer op ons blad niet meer correspondeert met de nummer op de bordjes naast de weg.
Stoppen, kaarten uithalen en ons trachten te oriënteren is nu de boodschap. Het blijkt al vlug dat er iets niet klopt tussen de kaart en de paaltjes en later blijkt dat er gewoonweg een extra nummer, paaltje, is toegevoegd.
Het lukt ons behoorlijk om de knooppunten te ontwarren en we bereiken vlot Sint-Agatha-Rode om daar de taalgrens over te steken en via Nethen en Hamme-Mille op de N91 te komen.
We rukken op naar Eghezée en in Leuze slaan we links af om volledig in het Francofone landschap te verwijden.
Ons lunchpakket is dan al lang verorbert en onze kilometerteller komt stilaan in het rood.
We besluiten om bij de eerst mogelijke gelegenheid te stoppen. Dat betekend dat we een café of taverne moeten tegen komen die open is, want het is nog te koud om buiten te wachten op onze vrouwtjes.
De landschappen worden mooier, de dorpjes die we passeren kleiner, en voor we het goed en wel beseffen staat de kilometerteller op 145 km. Het wordt nu wel echt noodzakelijk om iets te vinden. Op dat moment komt het bordje Marche-Les-Dames in het zicht en begint er een leuke afdaling.
Een spoorweg met een streepje Maas erachter een bocht van 90° en, ….. een flinke noodstop.
Een terrasje overdekt met een laat voorjaarszonnetje ligt aan onze linkerzijde te wachten op twee fietsers die dringend een suikerhoudend drankje nodig hebben.
Met de benen lang uitgestrekt onder het ijzeren tafeltje tik ik een smsje naar mijn vrouw.
En zoals afgesproken komen ze ons even later ophalen in het kleine wereldstadje Marche-Les-Dames.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten