Een dag om nooit te vergeten

Er is heel wat over gepraat en onderhandeld en nu wij, Guido en ikzelf, onderweg zijn, worden we gezond nerveus voor het geen er te gebeuren staat.
Het KTA Ledebaan is gemakkelijk te vinden en ondanks het feit dat Aalst de slechts bereikbare stad van België is, is iedereen tijdig aanwezig.
De heer Koen Maertens, directeur van Oscare, en voordrachtgever van de preventielessen kan rustig aan de opstelling van zijn projectie materiaal beginnen.
Het was lang geleden dat ik op een voormiddag een school, in volle bedrijvigheid, bezocht. Kleurrijk geklede jonge mensen, met hippe rugzakken en oortjes van een Ipod in de oren, bewegen zich kriskras en giechelend door de vele en lange gangen van de school. Her en der verdwijnen er leerlingen in een klaslokaal en worden deuren gesloten.
De vergaderzaal waar de voordracht door gaat loopt langzaam vol. Snelle vingers toetsen nog vlug enkele letters op een gsm en sturen een laatste berichtje door voor de draagbare telefoons in de rugzakken verdwijnen. De plaatsen, rond de in U-vorm opgestelde tafels, worden allemaal ingenomen en iedereen zit te wachten op wat komen gaat.
Het is rustig in de zaal en Koen neemt het woord en al vlug blijkt dat hij een vlot spreker is die niet allen zijn les meer dan behoorlijk kent maar snel door heeft wie er aan het luister is.
Ondersteund door een perfect opgebouwde power point presentatie met daarin enkele confronteerde filmpjes over brandwonden, patiënten en domme ongevallen met grote gevolgen, neemt Koen de aanwezige jongeren mee in een vraag en antwoorden spel. Het blijk al vlug dat deze adolescenten meer dan een gewone belangstelling hebben in wat er vertelt wordt. De stiltes die er zijn wanneer de beelden voor zich zelf spreken en de vragen die zij daarna stellen bevestigen dit.
Het gaat snel, veel te snel en voor iedereen het door heeft is de voorziene tijd verstreken. Guido en ikzelf hebben nog vlug een woordje kunnen zeggen en daarna worden we begeleid naar het schoolrestaurant.
Wij worden daar op een galante wijze ontvangen en krijgen een smakelijke lunch geserveerd. De tijd vliegt even snel voorbij als in de voormiddag en onze lunchpauze zit er op voor we het goed en wel beseffen..
Een tweede groep jongeren zit reeds te wachten als wij voldaan, van de maaltijd en van de geslaagde eerste voordracht, de vergaderzaal binnen komen.
Koen neemt het woord en net als in de voormiddag wordt het muisstil in de zaal en worden meer dan twintig jongeren meegenomen in een voor hen ongekende wereld van mensen met brandwonden.
Het gaat echt te snel en voor we het goed en wel beseffen drukken wij de hand van de directeur.
Voor we vertrekken doen we wel een belofte. De leerlingen van Mevrouw Pletinck hebben nog een extraatje voor OSCARE. Zij gaan nog een voetbalmatch organiseren, een match tussen de leerkrachten en hierop kan men pronostikeren. De taak van scheidrechter zal opgenomen worden door de Directeur zelf.
De inzet van de pronostieken gaan ook naar Oscare, evenals de opbrengt van de succesvolle koekjes verkoop die reeds gehouden is.
DUS, gaan Guido en Ik, op donderdag 27 april, gepakt en gezakt per fiets richting Aalst. Om te supporteren voor diegene die de meeste pronostieken maakt.

Guido en ik, willen nu reeds iedereen bedanken die het mogelijk heeft gemaakt om deze fijne actie’s te doen doorgaan.