Waarom ik, Guido, deze actie onderneem

“Dat zou ik ook nog eens willen doen”, dacht ik zo bij mezelf, toen Marcel me zijn plannen vertelde om als pelgrim naar Compostela te rijden. Ik had op dat moment niet echt het idee dat de redenen van onze tocht zo gelijklopend zijn. Het was pas toen ik enkele dagen later, aan de ontbijttafel, bij mijn echtgenote voorzichtig polste hoe zij tegenover zulke onderneming stond, dat de parallellen duidelijk werden. Iban, de jongste spruit van mijn zoon Wim, is 18 maanden oud en heeft zich verleden winter jammerlijk verbrand aan zijn beide handjes.
Bijna dagelijks zie ik hoe dat kleine ventje zich moet laten verzorgen, hoe er telkens weer nieuw verband moet worden aangebracht, hoe die kleine handjes ’s avonds voor hij gaat slapen ingekapseld worden in speciale handvormpjes opdat zijn vingertjes niet krom zouden blijven staan. “Het komt wel goed”, zeggen ze ons. Ik geloof er wel in, maar het zal nog lang duren en hoe goed het zal het worden, dat weten we nu toch niet.
Een kind is eerlijk, ook met pijn en als die traantjes verschijnen in die lieve zachte oogjes, dan wordt de onmacht om het genezen niet te kunnen versnellen, omgezet in een bitter gevoel.
Als ik dan denk aan al die mensen die door Oscare geholpen en bijgestaan worden, dan was het een stuk minder moeilijk om tegen mezelf ‘ja’ te zeggen, ‘ja ik rij mee’ !

Ik weet dat ik mij voor het thuisfront geen zorgen hoef te maken. Mijn dochter Evy en mijn twee zonen zullen ons ‘moe’ wel steunen en helpen tijdens mijn afwezigheid.
Ik ben nu een jaartje met pensioen en tracht mijn conditie op pijl te houden door geregeld te stappen en te fietsen en ga nu op zoek naar een aangepaste fiets en andere accessoires voor de tocht.
Ik kijk er echt naar uit om met dit avontuur van start te kunnen gaan.

Groetjes
Guido